GRAZAS E NORABOA!

Perfecto e Xosé




Benqueridos Perfecto e Xosé
qué vai ser de nos
(estamos pensando)

cando faltedes vós?
Deixades acó amigos
ante vos quedan rendidos.

Perfecto: es a voz tonante
acorde e ben falante;
es nobre, leal, sen defecto
es compañeiro dilecto.


Ao abeiro do mar de Laxe
naceu a túa fidalguía;
aquela fermosa paisaxe
fixo boa maridaxe
coa beleza e harmonía
da maxestuosa ría,
que ti decote loubabas.

Ría senlleira, ti dicías,
de augas sonoras
mar sereno
ondas canoras.

Nas terras de Altamira,
conde rico e señor
tiveches o teu albor.

A igrexa de Valenza
por ti estaba esperando
agora é túa pertenza
por nós véxote rezando.

Nado, Xosé, en Castrís
cura foches de San Fix
o de Freixeiro
de Dubra e Xallas,
o teu curato primeiro,
e, onde queira que vaias
no teu corazón irán
San Paio e Santa Baia.

Levarás contigo
a túa sabia retranca
que foi boa palanca
para nos animar.

Tes alma forte
corpo valente
tiveches boa sorte
naceches con boa estrela.

Agora, si, Compostela,
quén poidera ir canda ti
para disfrutar nela.

Iremos aló a te ver
cando teñamos lecer.

A nosa xubilación
trae algunha bágoa
e sentida emoción
anque é bendición.

Contade Perfecto e Xosé,
que non seredes esquecidos,
pois andando os camiños
deste noso Bergantiños,
sementastes, ás veces con dor,
para todos, paz e amor,
e á Fe moitos foron nacidos
para unha Igrexa mellor.

Sit ergo pax vobis
et non deficiat nobis;
videlicet ea pax
quae in hoc Natale
a Ioanne praeconitur
ab angelis canitur
pastoribus nuntiatur;


ex Puero nascitur
a Deipara datur;
Iesus in cruce meretur
dum ipse ibi moritur.

Quiescite, iubilate, gaudete,
insuper, Dei adiuvamine
in Christo laetamini.

Coma xubilado
vello e acabado,
mellor estaría eu
sentadiño e calado.