HOMENAXE A ROSALÍA

    

O día 24, cúmprense 173 anos do nacimento da nosa poetisa Rosalía de Castro. Neste ano 2010, aló polo mes de Santiago, cumpriranse 125 anos do pasamento da escritora en Padrón.

     Vedes, pois, que finou moi nova, tiña 48 anos.

     Polos datos que conqueriu Bouza Brey, insigne rosaliano, Rosalía nacera nunha casa que había en Santiago na converxencia das rúas Rosalía Castro e Vilagarcía. Agora alí hai un monolito que fai lembranza do acontecemento.

     En Padrón quéixanse, pois levaron para Santiago os restos mortais de Rosalía, sepultados no camposanto de Iria, e tamén levaron (din en Padrón) o Corpo de Santiago. Por isto reclaman o debido protagonismo neste Ano Santo, como “vila berce do xacobeo”.

     Hai outra celebración nos vindeiros días. No primeiro de marzo temos a festividade de San Rosendo. En tal día do ano 1953, o cardeal Quiroga puxo a primeira pedra do Seminario Menor, en Belvís.

     Gran colaborador do cardeal para lebar adiante esa obra, foi don Modesto Anido Grela, profesor do Seminario moitos anos. Don Modesto, polo seu caracter humanista e conciliador, resolveu difíciles papeletas na vida do Seminairo.

     Entre elas, esta de acadar espazo abondo para o empazamento do novo Seminario.

     Don Modesto, natural de San Martiño de Cores, finou haberá trinta e un anos. Recibiu sepultura na súa parroquia natal. Co seu patrimonio favoreceu ao Seminario e tamén a obras de caridade na súa terra bergantiñá. Rendimos homenaxe a este ilustre testimonio da Fe cristiá, membro do presbiterio compostelán, como outros familiares seus, da parroquia de Cores.

O ENTROIDO DE BERGANTIÑOS

     O martes do Entroido é o cume dunha temporada que ten calendario propio. Un tempo no que poñemos o mundo ó revés; rimos de nós mesmos, poñemos en solfa moitas cousas da nosa vida diaria.

     As bisbarras galegas teñen o seu propio Entroido, coa súa coreografía, costumes e traducións. Velaí unha pequena quenda de acontecementos no Entroido:

     Domingo de rapaces, domingo leiro, domingo oleiro. Xoves de compadres, domingo corredoiro, xoves de comadres, enterro da sardiña.

     Don Antonio Fraguas, tan estudoso da nosa etnografía, recolleu moita literatura do Entroido. Aquí, en Bergantiños, foron moi sonados os chamados Testamento do Entroido, que eran sátira imaxinativa.

     Non temos acó peliqueiros nin cigarróns, senón “vellos” e “madamitos”. Anque a globalización vai borrando as fronteiras culturais.

     As laioadas, filloas, orellas… e toda a arte culinaria galega, ainda se manten nos nosos días. Pero celebracións festivas, xa notamosinfluencias do Carnaval de Cádiz, de Tenerife ou mesmo do brasileiro.

     En principio, todo era un exceso anunciador da Coresma, que era certamente rigorosa, esixente.

     Pois non esquezamos isto. A farra, o humor, a son tamén necesidade humana. E como crentes cristiáns aspiramos a unha transformación para mellor, coa oración, caridade e penitencia, para chegáremos así mellorador á Pascua de Resurrección do Señor.