Este 22 de abril esta adicado pola O.N.U pensou na conservación do noso planeta. Estamos no Dia Da Terra.
Contaminación , cambio climatico reconocemos xa que os humanos non tratamos ben a nosa casa por eso ten tanta forza na opinión publica o movemento ecoloxista .

Agora mesmo xa nos estan falando do dano que fan as bolsas de plastico, de uso diario. O problema da basura acumulada , a necesidade de mais depuradoras; o coidado que debemos ter todos no cunsumo excesibo de liquidos corrosivos o uso de contenedores , conposteiros… e moitas cousas máis teñen que ser propositos para que amemos a terra como morada dos humanos para moitas xeracions para moitas xeracions .

Gran problema teñen os gobernos coa escaseza de enerxia e de auga , que impon un razoable consumo das mesmas no fogar e nas vias publicas.

Preferimos falar agora da terra como realidade inmediata, algo familiar e persoal. O noso bando Eduardo Pondal, cantou a Bergantiños como “terra roxa ao arar, nobre e testa. Cando os arados (agora tractores) van movendo a terra para as novas sementes, descubren unhas leiras de cor roxa, que dan toda clase de alimentos. Tena testa composta en terróns. Rosalia expresaba o seu amor pola terra con aquela garimosa expresión de “terriña onde me eur criei; terriña que sentia moito deixar: tantas legoas mar adentro, miña casiña, meu lar.

¡ Como todos os nosos emigrantes.

Un ben de Deus é a Nosa Terra!

O 16 de abril, é día de San Fructuoso, santo, que, coma o seu antecesor San Martiño de Dumio, moito influiu na cristianización de Galicia nos sécalos VI e VII.

San Fructuoso era natural de Astorga, polo tanto da Galicia Romana, chegou a ser Arcebispo na cidade portuguesa de Braga. Fundou moitos monasterios. E outros que el non fundara, aceptaron as normas da vida espiritual que o santo deu. Polo tanto, na fundación de moitos mosteiros que se perde na lonxania dos tempos, haberá que ver en cada caso, a probable influencia na vida monástica, que tuvo san Fructuoso.Bergantiños e terra de vellos mosteiros: Canduas , Almeriza, Lemaio, Seavia… .Mosteiros que a finais do século XV vironse afectados pola reforma dos reis católicos e foron perdendo autonomia e desaparecendo.

Resulta pois, que o noso cristianismo bergantiñan tivo un tempo áureo no medievo, cultivado polos que viviron monacalmente a súa Fe, que así foise estallando e callando na fundación de tantas parroquias.

Por iso nobres e arcebispos favorecian ós mosteiros: era focos de Fe, de cultura e de organización da sociedade.
Nos nosos tempos, ou, por mellor decir, nops nosos dias, temos unha Fe católica que, en boa parte, é cultivada, ensinada ejemplarmente por tantos laicos, homes e mulleres, (máis mulleres ca homes) que, cada fin de semana preparan as súas celebracións nas catequesis, acollen, animan e comprenden ós nenos. Calquera pode velo nas nosas parroquias.

Pero salientazos a labor daqueles seglares que van celebrar A Palabra alí onde non pode estar presente un sacerdote para presidir a Eucaristía.

Isto pasa entre nós como consecuencia da Escola de Axentes de Pastorais. Realidade viva e presente, que estivo de acutalidade, non hai moito, nos medios de comuinicación de Galicia e de España. Un ejemplo, pois, de Bergantiños, para todo o noso pais.