Sabedes e cantades todos vilancicos como o célebre “Noite de Paz” ou o “Tamborilero” ou o “Los peces en el río”. Queremos sembrar agora outros máis próximos, nacidos na nosa cultura galega.
Estes dous que vou ler son do célebre grupo que hai corenta anos cantaba en Galicia e polo mundo adiante. Neste grupo, Os Tamara, estaba o gran Pucho Boedo, como solista e había dous irmáns, os Ramo González, de Noia. Eran Prudencio (xa finado, e.p.d.) e Alberte. Os dous pasaron polo Seminario Diocesan de Santiago e foron alumnos de Don Xosé Pérez Rajoán, como estudantes de música. Alberte, ademais, foi Neno de Coro na Catedral. Os dous sobresaían polas súas aptitudes musicais. Este servidor de Vdes. chegou a coñecer aos dous irmáns.
Cantaban os Tamara:
“Os anxeliños do ceo cantan cantiguiñas meigas i os pastoriños do campo cantan cantiguiñas meigas. Cantade ben baixo, petade pouquiño para que non desperte o Noso meniño”. Tiña máis letra esta panxoliña. Pero imos coa outra:
“Mirai, mirai qué feitiña a cuna do Neno Dios, quén fora unha palliña para quentarlle o corpo ó Señor. Mirai, miraille a cariña, parece un raíño arrancado do sol. Como a noite está fresquita danlle caloriña a mula i o boi. A nai lle canta moi quedo pa ver se se dorme o Fillo de Dios, i o pai lle tapa as manciñas pois vai moito frío naquel portalón. Pastores, cantaille ao Neno pois os ánxeles fuxiron. Quén pondera coma eles adorarte, meu Meniño”
Bo Nadal en Paz e Graza de Deus.
