martes, 1 de febrero de 2011

A Costa de Xaneiro

     Rematamos a costa de Xaneiro. Pouco a pouco, paseniñamente, día tras día, chegamos a Febreiro. Este andar amodiño, fai lembrar aquel soneto do admirado Lope de Vega, que vai poñendo, verso a verso, a composición que lle pedían.

     É un exemplo moi coñecido pero imos recordalo. E di así:

           Un soneto me manda hacer Violante

    en mi vida me he visto en tal aprieto,

catorce versos dicen que es soneto,

   burla burlando van los tres delante.

              Yo pensé que no hallara consonante,

y estoy a la mitad de otro cuarteto,

mas, si me veo en el primer terceto

                    no hay cosa en los cuartetos que me espante.

             Por el primer terceto voy entrando

            y aun parece que entré con pie derecho,

      pues fin con este verso le voy dando.

                  Ya estoy en segundo y aun sospecho

que estoy los trece versos acabando,

contad si son catorce y está hecho.

     Admirable este Lope de Vega, o Fénix dos Inxenios. O rei dos sonetos.

     Nós, onte, rematamos os trinta e ún días da Costa de Xaneiro. Que Febreiro nos sea leve.