Está asfaltado o camiño que vai de Carballo a Caión, pero se non estivese, nese camiño non medraría a herba, porque os devotos de Nosa Señora non paran de ir a pé a aquel santuario.
Cando se chega a altura de Leira (a última aldea do concello de Carballo) contemplamos un mar azul, largacío , que chega a bater na terra para bicala con escumas brancas . Os pulmóns énchense do aire que ven do atlántico.
A vila de Caión é coma o pedestal do santuario, dese donde María Santísima tendeu a cantos alí chegan. Sempre, sí, pero especialmente neste mes septembreiro.
Desde a pasada Semana da Familia, na que a imaxe de Nosa Señora dos Milagres veu a Carballo, quedou establecido un vencello permanente dos crentes carballeses coa Virxe de Caión.
Unha razón máis, para ir venerar a María e para cumprir con aquel mandato de Nosa Señora: “facede o que Él vos diga”.
Así, poética é a peregriunaxe a Caión. Mesmo costosa e sacrificada, pero a comenencia mellor é o vivir como quere María que vivamos os seus fillos.
U poeta compuxo estes versos.
“Alá por riba do frondoso souto
ergúendose branquexa,
cal pomba de ás níveas, no picouto
a nosa vella igrexa.
A campá falou: do novo día
a un feliz pregoa,
e sandando nos ceos a María
no fondo do val resoa.
María, sol do amor, fai que en min creza
xardín de vivas flores,
axardín de flores que decote ofreza
a Deus cáliz de amores.”
Sinto non sasber o nome deste poeta
