Outra vez a celebración do próximo domigo da o tema para este breve artigo.
Domingo da Santísima Trinidade. Deus é amor, dixonos San Xoán. Ese Amor de Deus fai que El mesmo sexa Pai, Irmán, e Acompañante noso. Un mesmo ser que ten estas realidades coñecidas pola Revelación de Xesucristo.
Esta sublime e misteriosa realidade fai que sexa o domingo vindeiro un día adicado ás almas boas que elexiron pecharse nun mosteiro, ou nun convento para adicar a súa vida á oración, a contemplación.
Oran por todos nós. Son exemplo de trascendencia da vida e do seu destino final.
Temos monxas carmelitas, clarisas, mercedarias, dominicas; así como monxes que están na Cartuja, que, ademais da súa adicación á oración, tamén traballan para poderen subsistir sen ser carga para ninguén.
Traballos de confeción, encaixes, bordados para ornamentos ou mantos das imaxes que temos nas igrexas… tamén bancos ou confesonarios que fan os monxes carpinteiros; cultivo de hortas ou granxas, como foron os cistercenses de Sobrado.
Traballos de restauración do propio mosteiro, como fixeron os monxes de Oseira. Traballo que foi galardoado por entidades europeas. Lembramos ós monxes de Silos, que editaron discos con canto gregoriano. Moi solicitado.
Velaí unha presencia sinxela, anónima, pero que rinde proveito á vida cristiá, á Igrexa e mesmo á toda a sociedade.
