E agora que? Despois de tantas e importantes celebracións parece que quedamos un chisco desorientados. Hai que reemprender a vida de acotío o traballo diario. E costa, si.
Xaneiro é o mes que na antiga Roma adicaban ao ídolo Xano. Tiña dúas caras, unha para diante, outra cara atrás. Así nos pasa con este mes, ten a ledicia do Aninovo, a festa dos Reises Magos, a alegría dos nenos e dos pais… Pero hai que volver a un tempo pouco solemne, anónimo, pero que é moi fructífero: estudo, traballo, catequese… temos que mobilizarnos todos.
Festas en Xaneiro? Si, tamén as hai. Velaí o San Paio da Devesa, preto da Férveda, coa súa capela gótica na bóveda, barroca no retablo.
Hai o San Paio en Goiáns, onde o santo medita austeramente sobre dunha pedra, co crucifixo na man.
Hai o San Paio de Coristanco, parroquia onde veneran este San Paio primeiro ermitán, e máis o San Paio, o neno martirizado, que ten festa no mes de San Xoán, e vén sendo o patrón da parroquia.
Haio o San Paio de Niveiro, que tiña capela no monte, e unha valiosa imaxe que trouxeron para a parroquial. Imaxe que roubaron haberá case corenta anos, pero agora trouxeron outra semellante a aquela.
San Paio de Xaneiro! Invoquémolo como remedio dos nosos males; toses, reuma, gripallada.
Santiño simpático que aleda a dureza deste mes de Xaneiro.
