Estamos no Advento, un tempo litúrxico que nos fala da preparación para a chegada do Señor en Nadal. Tempo, pois, de expectación e esperanza.
Noutros anos, no primeiro domingo de Advento celebrábase o Día do Emigrante, na Igrexa Católica. O Emigrante por antonomasia é Cristo Xesús que vén a nós. E moitos paisanos emigrantes, agora, en Navidad, tornaban ás súas casas, tan sequera por uns días de vacacións familiares.
Volve a emigración, un feito social que pensabamos ía ir a menos. Pero as circunstancias económicas levan a moitos galegos outra vez, a centroeuropa.
Mércores, día trinta, é día de San Andrés, o Apóstolo irmán de San Pedro que en Galicia ten célebre santuario e populares cuartetos que avisan da necesidade de acudir aló, vivo ou morto.
Vén, despois, a festa de San Francisco Xavier, o xesuíta pamplonica patrón das misións, que é quen motiva o Día de Navarra.
Santa Bárbara, patroa de quen manexa material explosivo, como mineiros, artilleiros, ten imaxe e festa en Sísamo. Sempre nos acordamos dela cando lostrega, como di o sabio refrán.
Quédanos o sábado día cinco, como Día Internacional do Voluntariado. Que é a actividade de tantos catequistas, axudantes en cáritas, ONGs, etc.
Presente está o labor que os voluntarios fixeron na XMX de Madrid, ou en Lourdes, ou no pasado Ano Santo Compostelano.
Non todo é egoísmo. Hai moita caridade cristiá e tamén moita filantropía.
Todo é bo para o servizo da humanidade.
