O Nacemento de Xesús, o Noso Señor, tivo particulares celebracións no tempo de trovadores e xoglares, tamén nos poetas do noso século de ouro, autosacramentais… etc.
Os vellos bergantiñáns, ou maiores (como se di con eufemismo) lembrarán panxoliñas e matines, de castelán rancio ou afectado polo galego dos cantores do noso rural. A gaita galega acompañaba en moitos casos aquela salmodia da nosa mocidade que, no frío e na lama dos camiños, ía pregoando o Nadal polas portas da veciñanza.
Hoxe temos nacimentos de barro, nacementos viventes, vilancicos cantados por corais expertas en polifonía.
Así demudan os tempos. Desde o cachopo de nadal que rexeitaba Martín Dumiense por ser realidade precristiá, pagana, chegamos a obras teatrais, con toda beleza literaria da nosa lingua galega, para representar o Nacemento de Xesús.
Ten a nosa lingua unha especial vocación, recursos, para expresar o agarimo dunha nai, a pobreza dunha familia, a tenrura de pobres pastores. É dicir, todo o que se precisa para recoller os datos do evanxeo.
Pero a nosa Terra, Galicia, tivo, soubo, de moitas familias e nenos nacidos en situacións semellantes ás de Xesús.
Hoxe deberiamos ter o corazón cheo de amor como aparece na familia de Belén, para acoller ao próximo, á vida nacente, á familia desvalida.
Iso é a Navidade, o Nadal galego e cristián.
