O día 18 deste mes de Nadal é o Día das Migracións, proclamado pola ONU.
Dicindo “migracións” entendemos, tanto os que emigraron, como os que inmigraron.
Nos dous casos, Galicia está moi afectada. Os nosos emigrantes a Europa volvían agora, nestas datas do Nadal, a pasaren uns días nas súas casas onde tiñan ós seus maiores e tamén ós seus fillos.
Agora temos menos emigrantes en Europa, pero aquela masiva emigracaión deu, como froito, o nacimento de moitos galegos que teñen a súa patria en centroeuropa e prefiren quedar por alí. Haberá, pois, apelidos galegos no medio das linguas centroeuropeas.
Por outra banda, esta Galicia nosa, avellentada, e con notoria decadencia no número de habitantes, está recibindo, e acó asentan xa, inmigrantes que veñen de África, ou do Leste de Europa, ou mesmo de Asia.
Haberá, pois, unha mestura de razas e orixes.
Mirando ao pasado, os suevos deixaron pegadas da súa presencia entre nós, na toponimia, e tamén os mozárabes, era onomástica, despois tamén algo, cataláns e franceses.
Todo asentado na lingua latina, hoxe, o noso galego, por evolución.
As ciencias biolóxicas fálannos da igualdade de todas as razas humanas. Somos unha familia.
Os filósofos pregoan os dereitos humanos, se fai falta, ponte ós cahamados dereitos civís que recoñezan as leis dos estados.
A Boa Nova do Evanxeo proclama o Mandamento do Amor Fraterno.
Isto é o alicerce con que nos temos que interpretar o feito migratorio. Como dicían (me parece que eran os filósofos cristiáns): “Os homes sen leña, teñen dereito á leña sen homes”.
Certamente, todo é complexo. Pero un bo reparto dos bens e do traballo, sería o mellor para a humanidade
