Férveda de San Paio
(Entrecruces)
Estamos metidos no inverno. Deixamos atrás as festas do Nadal e Aninovo poida que nos produzan resaca, poucas gañas de volver ao traballo de acotío.
Somentes o San Paio de Xaneiro vén aledar a monotonía deste tempo.
Se imos a San Paio da Devesa ou ó de Coristanco, ou ó de Goiáns, veremos un santo ancián que convida a meditar e pregar.
Parece que aqueles monxes bieitos que coidaron a capela da Devesa, irían deica a Férveda, no río Outón, para rezar salmos ao compás que marcaban as augas baixando maxestuosas por aquel penedío.
Un regueiro branco corre pola fendedura do monte. E cada pedra, ao bater, soa unha nota para unha complexa sinfonía que remata nun calderón cando as augas estalan nas laxes que a natureza alí asentou.
No século XV os bieitos de San Martiño Pinario levantaban as bóvedas góticas que son admiración para os amantes da arte.
Nese mesmo tempo, Jorge Manrique, tras a morte do seu pai, escribía aquela elexía que, pensamos, meditarían os monxes:
"Recuerde el alma dormida,
avive el seso y despierte
contemplando
cómo se pasa la vida
cómo se viene la muerte,
tan callando..."
E ramatarían a súa profunda meditación, leigos e monxes, volvendo os ollos cara a sonoridade e perpetuidade da Féreveda para contemplar con Manrique:
"Nuestras vidas son los ríos [que van dar en la mar] que es el morir"
Moi ben por Jorge Manrique
