No medio e medio do mes de outubro, temos a festa de Santa Tareixa de Ávila, a gra santa reformadora, actualizadora da orde carmenlitana, fundadora de tantos conventos, que ela chamaba "carmelos".
"Andariega", que chamaron algúns, ao veren a súa constante mobilidade. En pleno século XVI da é gran escritora da lingua castelá, en prosa e verso. Así canta nas antoloxías da fala de Castela.
Ten ademais o título de Doutora da Igrexa, proclamada así por Paulo VI.
O sorprendente é ver como esta muller valora o noso mundo. Nela resoan as palabras de San Paulo: "Desexo morrer para estar con Cristo." Así, pois, escribe a santa avilense:
"Vivo sin vivir en mí
y de tal manera espero
que muero porque no muero.
¡Ay, qué larga es esta vida!
¡Ay, qué larga es esta vida!
¡Qué duros estos destierros,
esta cárcel, estos hierros
en que el alma está metida!
Sólo esperar la salida
me causa dolor tan fiero,
que muero porque no muero."
E metidos na musa desta gran santa altiva, pensadora, mistura, podemos copiar aqueles versos xa máis coñecidos:
"Nada e turbe
nada e espante
todo se pasa.
Dios no se muda.
La paciencia
todo lo alcanza.
Quien a Dios tiene
nada le falta,
sólo Dios basta."