DÍA NACIONAL DO TEATRO

Alfonso Daniel Rodríguez CASTELAO

Desde 1961 vense celebrando o Día Nacional do Teatro. En Madrid, os actores póñenlle unha bufanda branca á estatua de Valle Inclán. Como gran autor que é, gústanos ese xesto para o noso escritor.

No século de ouro, foron grandes autores Lope de Vega, Calderon, Tirso de Molina. Os tres, sacerdotes.

Mais, achegándonos á nosa terra, queremos aproveitar para recomendar a lectura dunha obra tan representativa da historia de Galicia, como é "Romance de Lobos". Anque Valle Inclán escribe en castelán, o seu estilo é galego, tanto nos personaxes que presenta como na fala. Disto hai moito escrito.

Teatro en galego é aquela obra de Castelao tantas veces representada: "Os vellos non deben de namorarse". Cunha temática ben indicada no título da obra. Castelao, tan polifacético el (médico, político, ensaísta, dibuxante, historiador) regalounos unha obra para fornecer o noso máis ben escaso teatro.

Centrándonos agora en Bergantiños, temos O Fidalgo, do chamado "zapateiro-poeta", que é Xesús San Luís Romero, nado en Carballo, e que chegou a ser académico da Galega.

O Fidalgo amosa a vida dos nosos labregos ante a presión económica e e social daquela clase que coñecemos como a Fidalguía.

Pero Xesús San Luís Romero emprega un vocabulario galego que era o vixente en Bergantiños, a comezos do s. XX, nos ambientes rurais

Agora vaise perdendo, ou perdida está xa, aquela fala chea de palabras patrimoniais, sonoras, clásicas, que xa non aparecen nos diccionarios. Tampouco a fraseoloxía está vixente. Estamos nun mundo globalizado que oprime ás linguas minoritarias

NO DÍA DE SAN XOSÉ REZAMOS POLAS VOCACIÓNS

Mosteiro San Martiño Pinario
(Seminario Maior de Santiago)

Polo san Xosé, hai moitos que están de "santo". Felicidades a todos. Diolopague polo que nos poida corresponder.

Do que queriamos falar era do Día do Seminario. E xa é preciso agora dicir qué é o Seminario. Porque ese substantivo xa aparece nos medios de comunicacións para falar de calquera xuntanza na que a xente quere estender unha idea, un plan de formación. É dicir, "sementar", que de aí vén a palabra seminairo. Foi a Igrexa a primeira que empregou a palabra para referirse aos centros de formación dos que van ser sacerdotes.

Así como nos semilleiros cúidanse as plantas que nacen pequeniñas, tenras, para despois seren trasplantadas, de igual xeito, nos seminarios da Igrexa recíbense as vocacións ao sacerdocio que van xurdindo aquí e acolá. Tempo, pois, de formación e de proba. De alí, sairán os sacerdotes que van servir ás parroquias.

O noso seminario está en Santiago, é así coma o corazón da diocese, por el ten especial coidado o Sr. Arcebispo. Coñece persoalmente aos seminaristas maiores. Ademais de estudos, estes seminaristas van ás parroquias para que vexan o traballo de curas xa veteranos e vaian aprendendo, ademais do que ensinan os libros, o que ensina o labor pastoral de cada día.

Aquí, entre nós, tivemos seminaristas diáconos, hoxe párrocos: Don Manuel García Souto que está en Curtis; Don Xosé Sánchez Piso en Lestedo e outras catro parroquias máis; Don Pablo Carou Barros, na Coruña.

Agora temos a Daniel Pérez, que é todo xuventude e ilusión. Ogallá quede en Carballo para sempre, pois precisamos e esperamos moito del.

Todos temos a obriga de cuidar, animar ás vocacións sacerdotais que poidan xurdir. O noso apoio ten que ser coa oración, o alento persoal, a vida cristiá na familia. De ordinario, é aquí onde nacen as vocacións. As desfeitas familiares, a perda do sentido cristián nas nosas vidas, fan que padezamos penuria vocacional, e carencias de servizo sacerdotal que lamentan as nosas parroquias.