O mes de Nadal está cheo de celebracións festivas. Así:
- O día 3, san Francisco Xavier, aquel pamplonés, patrón e modelo dos nosos misioneiros, que chegou deica o lonxano oriente, a Xapón, navegando polo cabo de Boa Esperanza.
O gran literato José María Pemán adicoulle o seu drama en verso “EL DIVINO IMPACIENTE”, que relemos de vez en cando.
- O día 4, santa Bárbara, celebrada como patroa dos mineiros e da arma de artillería. Cantaban estes no triduo que lle ofrecían aquel himno AL MORIR EL VALIENTE ARTILLERO; óu aquel máis pausado de ENTRE TULES DE LUZ REFULGENTE.
- O día 8, a Inmaculada, patroa da infantería. Levaban guantes brancos os infantes, había referencias aos Tercios españoles en Flandes, resoaban os briosos compases de LOS VOLUNTARIOS. Todo isto xa pasou.
- Quédanos o día 13, santa Lucía, celebración na que todos nos sentimos convocados. Primeiramente, os que carecen de visión. Os cegos aparecen no evanxeo invocando a Xesús. Mentres o avance da medicina non chegue a dominar ese mal, admiramos a conformidade, pacencia, que vemos nos invidentes. Sendo, ademais, en casos ben coñecidos entre nós, exemplos de fe e vida cristiá.
Para eles, a meirande protección da Santa.
Quedamos os demais, os que levamos lentes, lentillas… botamos gotas nos ollos, imos ó oculista para ver si as cataratas medran, ou as miopías, a presbicia, a tensión ocular… etc.
Coidemos a vista, que o noso mundo coas luces destellantes, con tanto trafego, ordenadores, … é unha escrava da nosa vida diaria.
