Igrexa parroquial de Santa María Salomé
(Santiago de Compostela)
Como imos correndo cara ó Ano Santo, cómpre que digamos algo sobre Santa María Salomé, que é a nai do Apóstolo Santiago. A festa desta santa muller é o día 22 deste mes de outubro.
A imaxe de Sata María Salomé témola, sedente, ao pé do arco triunfal que hai na Catedral, na columna da dereita do observador. Preside un esmoleiro. Todo elaborado en pedra. O día da Santa porán unhas velas cabo da efixie. Pasamos decote diante da mesma case sen decatarnos. O outro santo que está en simetría con María Salomé é Santiago o Menor.
Xelmírez, que tivo tantas iniciativas en favor de Compostela, mandou abrir unha nova rúa, paralela á Rúa do Vilar, que daquela, no século XII chamaban “O Val dos Miñatos” (Vallis Milvorum, en latín)
O gran sabio Amor Ruibal dinos que naquel pequeno vilar, preto da Catedral, andaban as galiñas soltas polos currais e viñan os miñatos para atrapar os seus pitiños.
Volvamos á Rúa Nova. Nela, Xelmírez mandou facer unha igrexa adicada a Santa María Salomé. Hoxe é unha parroquia que conserva o seu pórtico con arquivoltas románicas e o arco exterior xa oxival. Transición que tamén aparece no Pórtico da Gloria, na Catedral.
Outras imaxes de Santa María Salomé hainas na capela das Ánimas en Santiago, e na igrexa de Bastavales. E como os recordos personais empezan agromar, direilles que tanto un servidor, coma o actual párroco de Carballo, sr. García Gondar, tivemos a fortuna de vivir algúns anos na Rúa Nova, parroquia de Salomé.
Hai tempo xa que compuxen un breve poema adicado á casa na que morei.
Di así:
“Mirando a la Berenguela
acunada por su campana
yérguese compostelana
la casa de la Rúa Nueva.
Forjados balcones en lo alto
vestida de granito toda ella
simétrica fachada, un encanto,
la casa, la calle, es bella.
Abierta por decreto gelmiriano
recuerdo años en que allí moré, 
el sol baña la casa por solano
pasó el tiempo en que viví y soñé.
Enlosado de rigor compostelano,
medievo en el pórtico de Salomé,
ay, los días no pasan en vano,
en esa rúa, mi juventud fue.
Esta vieja vía medieval
hízola, jacobea, Compostela
cuando regía un gallego genial.
El esplendor alzó torres con estrella
y cuajó así esta urbe universal”.
