Estamos no día-cumio do Entroido.Coidamos que, a pesares da crise, malia a ela, hai nas casas dos nosos ointes lacón con grelos, cacheira e moitos productos do porco. Chámanlle a este animal a oliveira con patas, pois a sua graxa disque é a que ten menos colesterol.Que aproveite, pois.
O noso cocho, deriva do xabarín.Os feudais adicaban o tempo do inverno a cazar o xabarín.Cando remataba ese tempo, facían gran festa con carne do animal.Tanto que a heráldica galega presenta o xabarín como referencia da grandeza dunha familia que tiña castelo, servidores, montes e tempo para o divertimento da caza.Pactos entre feudais eran selados con festa de xabarín.
Se non temos orella de porco, faise na tixola un substituto, que ten formas graciosas e sabores distintos asegún a man da cociñeira.
A filloa da pedra require unha boa pedra que as dea ben,como din. Non pode estar fendida, é unha peza que transmite o calor uniformemente .Hai que deixala arrefriar cando sae do lume, e cando está sobre o lume hai que darlle con brasa continua, evitando a entrada de aire frío. Ten arte e tradición a filloa da pedra, producto típico de Bergantiños.
Esta filloa é un fósil culinario que nos leva a idade de pedra.Igual que as olas dos nosos oleiros. A filloa da pedra ten un sabor que a identifica, pode acompañar un prato do noso cocido.Ten un sabor austero, como podemos gustar , por exemplo cando bebemos cervexa, que un producto que disque , xa o tiñan os celtas.Non me quero meter na lareira, deixemos a cociñeira que vaia, con pacencia, facendo as filloas na pedra.
Por fora, andarán as comparsas de Entroido ou as celebracións do Testamento do Entroido. Todo isto , porque imos empezar a Coresma.
