Temos que recordar aos nosos labregos. Somos moitos os que pertencemos a esta clase social, tan pouco valorada, e tan necesaria para que a sociedade poida sobrevivir.
Os prezos dos produtos que venden márcanos os propios intermediarios.
O labrego non pode facer folga porque ten que muxir as vacas cada día.
O labrego está na escala máis baixa da sociedade, en canto a posición económica.
O labrego para saír adiante, renovou totalmente a súa facenda. Deixou as vellas cortes e fixo grandes naves para ter moitas cabezas de gando e así acadar rendimento económico.
Tivo que deixar o tradicional sistema de cultivo, os apeiros como eran o carro, a grade, o canizo, o legón… e mercar poderosos tractores e cisternas. Inversión non fácil de ser rentable.
Hai pouco, unha gran seca non permitiu medrar a herba ou alfalfa necesarias para o inverno. Os pensos suben de prezo. Unha xeración de labregos mozos, intelixentes, con ordenador e arquivo, quere unha agricultura competitiva. Mesmo tamén ecolóxica.
A clase labradora merece maior amparo da sociedade.
