Santos e Difuntos son dúas celebracións tan ben emparelladas, que a súa ensinanza é manifesta. Destino, a resurrección, tras o intermedio da morte e da morte desta vida.
O decaemento da natureza no outono, facilita no emisferio norte, esta celebración. Ao véremos que a follase das albres sinte a mordedura do frío, tamén pensamos nos albores e verdores da primavera e verán. Toda vida é un ciclo. Velaí, na natureza, morte e resurrección.
Volverán os campos santos a seren un rebulir de xente piadosa. Flores, velas, oracións, suspiros, quizáis bágoas, tamén, todo iso enche o ánimo de esperanzas. As nosas, polos que xa non están acó, e as deles que seguen esperando e confiando en nós. Reciprocidade de recordos e oracións.
Non é, pois, o campo santo, o lugar, sen máis, da morte, se non o lugar dos que esperan a resurrección, antesala nunha vida que xa latexa nos nosos corazóns, pola misericordia de Deus e as nosas, pobres, pero necesarias, obras de ben.
Interroguémonos, pois, coma todos, para un bo emprego dos días de vida que poidan quedarnos. Quizáis teñamos algo que rectificar e moito labor por diante en favor do próximo e para gloria de Deus.
