O 16 de abril, é día de San Fructuoso, santo, que, coma o seu antecesor San Martiño de Dumio, moito influiu na cristianización de Galicia nos sécalos VI e VII.

San Fructuoso era natural de Astorga, polo tanto da Galicia Romana, chegou a ser Arcebispo na cidade portuguesa de Braga. Fundou moitos monasterios. E outros que el non fundara, aceptaron as normas da vida espiritual que o santo deu. Polo tanto, na fundación de moitos mosteiros que se perde na lonxania dos tempos, haberá que ver en cada caso, a probable influencia na vida monástica, que tuvo san Fructuoso.Bergantiños e terra de vellos mosteiros: Canduas , Almeriza, Lemaio, Seavia… .Mosteiros que a finais do século XV vironse afectados pola reforma dos reis católicos e foron perdendo autonomia e desaparecendo.

Resulta pois, que o noso cristianismo bergantiñan tivo un tempo áureo no medievo, cultivado polos que viviron monacalmente a súa Fe, que así foise estallando e callando na fundación de tantas parroquias.

Por iso nobres e arcebispos favorecian ós mosteiros: era focos de Fe, de cultura e de organización da sociedade.
Nos nosos tempos, ou, por mellor decir, nops nosos dias, temos unha Fe católica que, en boa parte, é cultivada, ensinada ejemplarmente por tantos laicos, homes e mulleres, (máis mulleres ca homes) que, cada fin de semana preparan as súas celebracións nas catequesis, acollen, animan e comprenden ós nenos. Calquera pode velo nas nosas parroquias.

Pero salientazos a labor daqueles seglares que van celebrar A Palabra alí onde non pode estar presente un sacerdote para presidir a Eucaristía.

Isto pasa entre nós como consecuencia da Escola de Axentes de Pastorais. Realidade viva e presente, que estivo de acutalidade, non hai moito, nos medios de comuinicación de Galicia e de España. Un ejemplo, pois, de Bergantiños, para todo o noso pais.