O martes do Entroido é o cume dunha temporada que ten calendario propio. Un tempo no que poñemos o mundo ó revés; rimos de nós mesmos, poñemos en solfa moitas cousas da nosa vida diaria.
As bisbarras galegas teñen o seu propio Entroido, coa súa coreografía, costumes e traducións. Velaí unha pequena quenda de acontecementos no Entroido:
Domingo de rapaces, domingo leiro, domingo oleiro. Xoves de compadres, domingo corredoiro, xoves de comadres, enterro da sardiña.
Don Antonio Fraguas, tan estudoso da nosa etnografía, recolleu moita literatura do Entroido. Aquí, en Bergantiños, foron moi sonados os chamados Testamento do Entroido, que eran sátira imaxinativa.
Non temos acó peliqueiros nin cigarróns, senón “vellos” e “madamitos”. Anque a globalización vai borrando as fronteiras culturais.
As laioadas, filloas, orellas… e toda a arte culinaria galega, ainda se manten nos nosos días. Pero celebracións festivas, xa notamosinfluencias do Carnaval de Cádiz, de Tenerife ou mesmo do brasileiro.
En principio, todo era un exceso anunciador da Coresma, que era certamente rigorosa, esixente.
Pois non esquezamos isto. A farra, o humor, a son tamén necesidade humana. E como crentes cristiáns aspiramos a unha transformación para mellor, coa oración, caridade e penitencia, para chegáremos así mellorador á Pascua de Resurrección do Señor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario